امام زمان (عج الله تعالی فرجه شریف)

عصر جمعه است و آفتاب نگاه خود را از پهنه بیکران آسمان بر سطح زمین گسترده.
عصر جمعه است و همه چیز کسل کننده؛ انگار قرار است اتفاقی بیفتد ولی به طرز عجیبی همه چیز در سکون مبهمی به سر می‌برد.
همزمان با نسیم نسبتا خنکی که می وزد، رایحه خوش نرگس روی صورتم دست می کشد و یادم می آورد که دلتنگ که هستم
به یاد می آورم قراری چندین و چند ساله را ،که از وقتی قادر به ادراک بودم و حتی قبل تر از من قرار بود بیاید و آرام جان و قرار دل های بی قرار باشد.
می گویند و می دانم،که جمعه ها. عجیب روز های دلتنگی است.و انگار زمان هم انتظار می کشد . آری همه انتظار می کشیم انتظار تورا همان گونه که جدت یکی از مردان خدایی فرمود::از بهترین کار های امت من انتظار ظهور است…

جمعه پانزدهم شعبان سال ۲۵۵ قمری نوزادی از تبار نور در سامرا متولد شد؛نوزادی که ماهتاب از آن پس به افتخار او شب های تیره را روشنایی می بخشید. نامش را محمد گذاشتند تا همچون آخرین پیام بر آسمانی پناه بی پناهان و ستوده ملائک باشد،و لقبش مهدی شد که او هدایت گر مردمان به سوی رستگاری باشد. اما هنوز بودن افرادی کور دل که از زبان شیطان فرمان می گرفتند و دل در گرو اموال و لذت های دنیوی داشتند؛از این رو چشم بستند تا نور هدایت را نبینند..
معتمد عباسی در تعقیب امامان عدالت خواه برای تثبیت حکومت ظالمانه خویش بود . و چه ناگوار که معتمد با نقشه نا جوان مردانه امام حسن عسکری را به شهادت رساند.
حال باید سکان کشتی مؤمنان به دست حضرت مهدی می رسید تا این راه ادامه یابد
اما هنوز توفان های معتمد بر سر راه بود .
او مدام در تلاش برای دستگیری امام بود و از این رو دوران غیبت صغری و پس از آن غیبت کبرا آغاز شد.
اکنون مدت های مدیدی ست منتظر آمدت هستیم، که بیایی و کویر خشک و سیاه روزگارمان و دل های خسته مان را جانی دوباره بخشی.
عصر های جمعه با نبود تو این حال غریب را دارند آقا جان .
خوشا به حال این زمان اگر که نام تو بر آن
خوشا به حال این مکان اگر که یاد تو در آن
خوشا به حال خاک ها اگر بر آن قدم نهی
خوشا به حال آسمان اگر تورا نظر کند